Det var ein gang, i de gamle gode tidene. Da det enda fór rekande folk over fjellet.Været var godt, og sola stod høyt på himmelen, og hu Eline låg på tunet og solte kusa si.
Rett som det var kom det en kramkar ruslande, han var svolten og tyst, må vite.
Han hadde gått langt, og lengre enn langt.
Han spurde ho Eline: ”Heve dykk rjome?”
”Åh, jau har eg så” svara ho.
Ho serverte han, og han åt både godt og lenge.
Da han var mett, og hadde rapa i fra seg, sa han:
”No ska du vel hao betaling?”
”Nei, betaling ska eg ikkje ha” sa ho Eline.
”Jau, betaling skal du hao, og betaling skal du fao” sa kramkaren, og treiv fram fra brokji ein offseleg stor ein.
Den var lang som en hesjestaur, tjukk som en hogjestabbe kring rota, og raud og fin i kjøtet som ein nyfiska fjellaure.
”Skal den i meg” sa ho Eline ” så får eg aldrig sjå soloppgangen, og høyre gauken meir.”
”Den skal i deg” sa guten, og for ut døra.
Han tok rennafart fra aust i lauom, og for så fort over dørhella at det hørtes ut som ho Prillarguri bles i luren.
Han rennde over stovegolvet, og rennde han sju lefselengder opp i skurvelurva hennar Eline.
Han stod på som fjordhingsten på vårsleppet.
”Åhh” gispa ho Eline.”Vert det betre no, så fis eg!”
Betre vart det, og feis det gjorde ho så det rima kring takbjølkene og det vart jol og påske på ein gong i heile landet.
Det var den gongen me viste ka ”piljo” var.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar